“Het gaat niet zo goed met me. Maar naar iemand toegaan, dat voelt ook zo overdreven. Ik heb toch leuke vrienden, ze staan altijd voor me klaar en eigenlijk heb ik helemaal niets te klagen. Lieve ouders, fijne studie. Het waait wel weer over”. Zo hield Eva het lang vol. Tot het echt niet meer ging. En daar zat ze, met tranen in haar ogen. Er moest nu echt iets veranderen.
Eigenlijk vind ik hulp een stom woord. Dat geeft de indruk dat je het niet alleen kunt. En dat klopt niet. Je kunt het wel alleen. Ook zonder mij, zul je een heus een manier vinden. Sterker nog, een gesprek met mij is geen wondermiddel. Maar het kan je wel helpen. En een hoop frustratie en gepuzzel besparen.
Waarom voelt het dan als zo’n enorme drempel om naar iemand toe te gaan? De meeste studenten stellen dat moment, van actie, uit. Je vindt dat je het zelf moet kunnen. Of je wilt niet zo iemand zijn die naar een coach of therapeut gaat. En wat zie ik er veel balend binnen komen. ..’ik heb gefaald’, of ‘het lukt me niet alleen’. En wat een onzin.
Hulp zoeken is geen teken van zwakte. Hulp zoeken is een dappere keuze. En ik zal je uitleggen waarom. Als je dat durft, om naar iemand toe te gaan, je zo open te stellen en iemand met je laten meedenken, dan heb je gewoon hartstikke veel lef. Als je zo’n stap zet, zeg je eigenlijk: Ik vind mezelf de moeite waard om in te investeren. Of het nou een training is, een gesprek, een online cursus, bij mij of heel ergens anders – dan ben je gewoon onwijs lekker bezig. Je kiest ervoor om ZELF richting te geven aan je leven. Als een frisse wind, met nieuwe energie. En als je dat eenmaal merkt, dan is dat zo’n fijn gevoel. Dat DAT dus mág, aan jezelf denken.
En jij? Durf jij die stap te zetten? Dat raam open te zetten? Die frisse wind te laten waaien? En zo niet – Wat is jouw goede reden om dat uit te stellen? Durf je niet? Wil je niet? Vind je dat je het alleen moet kunnen? Hoort het niet? Te duur?
En wat zou het je opleveren als je dat allemaal los zou laten….
