“Ja, het gaat wel goed eigenlijk, zegt ze. Of nou ja, goed, ehm…’. Tegenover me zit Anne, een lieve, rustige, slimme derdejaars pabo-student. Ik zie dat ze naar woorden zoekt. Met stralende ogen en een blij gezicht, zegt ze dan: “Ik voel me nog steeds soms kut, en dat is dan ook heel pittig, maar op één of andere manier voelt het kut voelen niet meer zo kut”.
Anne verwoordt precies wat ik vaak zie in de praktijk. Veel jongeren komen binnen met het idee – en heel logisch!- dat ze zich beter willen voelen. En op één of andere manier betekent dat: ik wil van mijn nare gedachten en nare gevoelens af. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk willen we ons lekker voelen, alleen in mijn beleving bereiken we dat niet door het ‘niet lekker voelen’ weg te poetsen (als dat al zou kunnen…).
Want iedereen die mij nu iets langer kent, weet dat ik de overtuiging heb dat het wegpoetsen van negatieve emoties een illusie is. Er is geen wondermiddel, geen protocol, geen zaligmakende methodiek die jouw problemen wegneemt. Want bij ieders leven, horen ups en downs. En die ervaar jij, op jouw manier. Soms heel intens, en misschien schrik je ervan. Of je kende dat niet van jezelf en je wilt er zo snel mogelijk weer vanaf. Nou, vergeet het maar.
Hoogstens leer je die rotgevoelens op een meer constructieve manier verdragen én ontdek je in de tussentijd hoe je weer wat meer regie neemt over je leven. Zodat je je íets minder machteloos en overweldigd voelt. Als je dingen anders gaat zien, en anders gaat dóen, zul je je een rijker persoon gaan voelen. Iemand die vanuit kracht keuzes maakt, en niet vanuit angst.
Afgelopen weekend las ik (weer) in de krant over de toegenomen mentale problemen, vooral onder meisjes. Vraag me niet wat daarvan de oorzaken zijn. Is er een sneeuwbaleffect, welke rol heeft social media, of onze mobiele telefoon? Voeden ouders een curlinggeneratie op? Of is er sprake van een nasleep van corona? Ik weet het niet. Maar wat ik na 12 jaar praktijk wél weet is dit:
Het erkennen en aangaan van je mentale onrust (in plaats van wegstoppen – of doen alsof het goed met je gaat) leidt áltijd tot een verrijking van jou als persoon. Zelf ben ik therapie als een startpunt gaan zien en niet als een mislukking of laatste redmiddel.
Zo heb ik Anne zien groeien naar een onafhankelijk, sterke jonge dame, die steeds beter weet wat ze zelf wil. Ga jij in dit jaar je uitdagingen aan? Zodat je met al jouw mogelijkheden én onmogelijkheden weer -opnieuw- richting kunt geven aan je leven? Ik loop graag een stukje met je mee.