Kutcorona. Je voelt je leven uit je handen glippen. Jóuw studententijd. De tijd van je leven. Je zou moeten genieten, mensen ontmoeten, losgaan. Je snapt dat het nodig is, al die beperkingen. Maar je baalt ook. Ontzettend.
Je weet niet goed wat je met jezelf aan moet en waar je moet beginnen. Je voelt je eenzaam. Verdrietig. Boos. Waardeloos.
En je baalt, dat je baalt. Eigenlijk mág jij je van jezelf niet zo voelen. Want er is niets om verdrietig over te zijn. Niets écht wezenlijks. Je komt er niet uit. Zeker nu.
En dat begrijp ik. Maar ik wil toch even inzoomen.
Túúrlijk, de huidige situatie vraagt ontzettend veel van je. Het is mega incasseren en niet zoals het zou moeten zijn. En tegelijkertijd zie en merk ik, dat de situatie rondom corona vooral blootlegt wat er eigenlijk al was.
In deze blog leer ik je dat je het balen ook als een signaal kunt zien.
Een signaal dat het misschien tijd wordt om paar dingen in je leven anders te gaan doen. Om ze aan te pakken. Ook in deze tijd.
Een voorbeeld: Ik sprak Anna. Ze is 19, studeert rechten, is best sociaal, maar ook wat introvert, kritisch en gevoelig, waardoor ze continu bezig is met ‘doe ik het wel goed’. Ieder moment weegt ze af ‘kan ik dit wel maken’ en ‘wat zal die ander ervan vinden’. Door de situatie nu met corona heeft ze nauwelijks nog college en bij haar studentenvereniging gaat alles online. Het voelt vreemd om op deze manier mensen te leren kennen. Een nieuw leven opbouwen voelt steeds meer als een opgave. Ze woont nog thuis, heeft lieve ouders, maar voelt zich eenzaam. En ze gaat steeds meer twijfelen aan zichzelf.
Ze geeft de schuld aan corona. Maar ik wil toch even kritisch zijn. Wat máákt dat tijdens corona de ene student zichzelf kan aanzetten tot actie en de ander blijft balen van zichzelf? Heel simpel, en niet anders dan voor corona:
Anna heeft een aantal overtuigingen en verwachtingen van zichzelf.
– Wanneer ze zich rot voelt, vindt ze dit zélf moet kunnen oplossen
– Wanneer haar nare gevoel niet snel genoeg verdwijnt, voelt dit als falen.
– Rotgevoelens stopt ze het liefste weg (op zich niet erg maar op de lange termijn kost dat veel energie – vergelijk het met een pingpongbal die je onder water drukt. Hoe dieper je duwt, hoe lastiger het vol te houden is en hoe harder dat gevoel weer omhoog kan schieten)
– Anna stelt ze zich vaak terughoudend op, juist als gevolg van haar sociale inzicht en inlevingsvermogen.
– Ze vindt haar rotgevoel ongepast. Er is immers geen echte aanleiding om zich naar te voelen. Er zijn veel ergere dingen op de wereld
Al deze eigenschappen waren in de niet-coronatijd misschien minder opgevallen, maar desondanks alsnog onderliggend aanwezig. Vroeg of laat was Anna hier tegenaan gelopen. Hoogstens had het wat langer geduurd. Mijn boodschap is nu: Leer ervan en doe er iets mee. Gebruik de coronaperiode om aan jezelf te werken. Ik hoor je zeggen, ja hóe dan? We mogen niets, we kunnen nergens heen.
Nou, het zit ‘m in de kleine momenten.
Anna is in deze situatie gaan proberen een paar dingen een heel klein beetje anders te gaan doen. Ze is anders naar haar situatie gaan kijken. Allereerst verwacht ze niet meer van zichzelf dat ze alles alleen hoeft op te lossen. Het was spannend, en het voelde kwetsbaar, maar ze heeft gezegd hoe ze zich voelt tegen een studiegenoot. Niet alles, wel een stukje. Ook heeft ze aan een tweetal oude bekenden gevraagd hoe zij eigenlijk de coronatijd doorkomen. En ze heeft gezegd dat ze het zelf soms lastig vindt. Hierdoor gaan ze nu online samen koken en laatst heeft ze een keer gewandeld met als doel een coffee-to-go. Ze overweegt zich op te geven voor een commissie bij de studievereniging. Wel spannend, maar ze bekijk het nu als volgt; ‘ik heb eigenlijk niets te verliezen’.
Ja, het kost moeite om je open te stellen, nieuwsgierig te zijn, om hulp te vragen of je zorgen te delen. Maar het levert ook iets op.
Ik zie hoe Anna groeit door milder te zijn voor zichzelf en ik zie de stappen die ze zet. Zodat ze over een half jaar terug kan kijken en kan denken ‘het was een rottijd, maar ik heb er tenminste alles aan gedaan!’.
Als die feestjes er dan weer komen – dan weet ik zeker dat Anna’s zelfvertrouwen een klein beetje is gegroeid.
Waar loop jij tegenaan en hoe kun en wil jij jouw valkuilen NU al anders leren inzetten? Ik gun ook jou dat je deze heftige tijd gebruikt om jezelf te leren kennen, stappen te zetten en dingen te doen die je eerder niet deed.
Ik help je graag op zoek te gaan naar waar je invloed nog wel ligt. En ik weet zeker dat dat zich in jou toekomst terug betaalt. Zodat je uiteindelijk die studententijd krijgt om nooit te vergeten.
