Ze zit in 5 gymnasium – ik ontmoette haar in de training. Allemaal eigenlijk, waren ze wat terughoudend geweest om zich aan te melden. Zeven leerlingen, voor mij nu nog onbekenden. En ik voor hen. Ik zie ze kijken. Hebben we wel wat aan haar? Nu maken ze zich vooral zorgen over de lessen die ze missen. En: Al zoveel welwillende tips en adviezen gehad van volwassenen (spreek uit met een vies gezicht). Maar de mentor had haar overtuigd. Hoe het nu met je gaat, tijdens toetsen, en de stress die het je geeft. Dat kan niet de bedoeling zijn. En zo geschiedde, vooruit, ze deed mee.
Verwoorden waar ze tegenaan loopt is lastig. Spannend. Kwetsbaar. Ze wilde zo haar best doen, het allemaal zelf oplossen. En het was zo niet meer vol te houden. En toen kwamen de tranen. Zo moe. Zo zat. Zo graag willen dat het anders wordt. En niet meer weten hoe. Ik vertelde haar hoe ongelooflijk knap het is dat ze hier nu zit. En dat ik het zo goed begrijp. Dat er heel veel gevraagd wordt. En dat je dan zo je best doet, maar onderweg jezelf verliest.
En niet alleen zij was opgelucht.
Ik zag ontlading bij haar. En bij de rest. “Gelukkig…zij heeft er ook last van”. Maar wat ik vooral zag? Dat alle anderen in de training, konden ervaren hoe oké het is – dat je even niet perfect hoefde te zijn.
Vaak denk je dat je van je perfectionisme af wilt. Dat het weg moet. Probleem opgelost. En daar werk je heel hard voor. Maar dat hoeft dus helemaal niet. Wel leer ik je om er anders mee om te gaan.
Zonder dat ze het zich beseft heeft ze, door haar openheid, de eerste en tegelijk de moeilijkste stap gezet. Ze vertelde waar ze mee zat. Omdat er vragen werden gesteld die haar raakten. Omdat ze zich begrepen voelde. Omdat er geen oordeel was. En geen druk door goedbedoelde oplossingen.
De bijeenkomsten erna kwam er ruimte voor verandering. Haar perfectionisme zal blijven, maar ze leerde om te doseren. Om te kiezen. Of hard werken goed voor haar was. Of een moment pauze. Ze maakte stappen. Ze leerde. Ze leerde zoals ze nog nooit geleerd had, ze leerde te leven – haar leven.
En jij?
Ben jij weleens te perfectionistisch? Wat heeft jou vooral geholpen?